Urodził się w wigilię Bożego Narodzenia, 24 grudnia 1941 r. w Płocku. Tam ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 24 i po zdaniu matury w 1959 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku.
17 marca 1965 r. Biskup Płocki zdecydował o skierowaniu go po święceniach na studia specjalistyczne do Rzymu - Andrzej Suski był pierwszym w powojennej historii Diecezji Płockiej kapłanem studiującym poza Polską. 5 maja 1965 r. Prymas Polski, kardynał Stefan Wyszyński, na podstawie specjalnego mandatu Stolicy Apostolskiej wydał dekret zezwalający na przyjęcie przez niego świeceń kapłańskich bez konieczności zachowania wymogu prawa kanonicznego dotyczącego wieku kandydata. Uroczystość wyświęcenia ks. Andrzeja Suskiego odbyła się 13 czerwca 1965 r. w kościele parafialnym pw. Świętego Bartłomieja.
We wrześniu 1965 r. otrzymał skierowanie na studia specjalistyczne z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W październiku 1967 r. złożył egzamin licencjacki na tym kierunku, a następnie podjął studia specjalistyczne z zakresu Pisma Świętego w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, zakończone licencjatem 19 czerwca 1970 r. W 1973 r. uzyskał tytuł doktora teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Od roku akademickiego 1973/74 był wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku i Soborowego Studium Teologiczno - Pastoralnego Diecezji Płockiej. Od grudnia 1973 r. na polecenie Prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego nauczał też przedmiotów biblijnych na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Jednocześnie w 1974 r. przygotowywał pracę doktorską z zakresu Pisma Świętego w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. 19 października 1974 r. otrzymał nominację na cenzora ksiąg kościelnych.
12 września 1975 r. został nominowany na profesora Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku i wicedyrektora Soborowego Studium Teologiczno-Pastoralnego Diecezji Płockiej. Od 1976 r. był też adiunktem w katedrze biblistyki Wydziału Teologicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1984 r. wicerektor, a od 1986 r. rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Płockiej. W 1985 r. został odznaczony godnością Kapelana Honorowego Ojca Świętego.
W 1986 r. Jan Paweł II ustanawia go biskupem tytularnym Pulchrriopolis i biskupem pomocniczym Administratora Apostolskiego Diecezji Płockiej. Jego szczególnej trosce zostają powierzone sprawy: Wyższego Seminarium Duchownego, Niższego Seminarium Duchownego, Studium Soborowego, Instytutu Wyższej Kultury Religijnej, Wydawnictwa Diecezjalnego, Biblioteki Diecezjalnej, Archiwum Diecezjalnego oraz sprawy księży studentów. Sakrę biskupią przyjmuje 4 października 1986 r. z rąk Prymasa Polski, kardynała Józefa Glempa w bazylice katedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Płocku. Jako zawołanie biskupie obiera fragment hymnu do krzyża Chrystusa: "Spes mea unica" (Nadzieja moja jedyna).
Od 1989 r. pełni funkcję Wizytatora Apostolskiego wyznaczonych seminariów diecezjalnych i zakonnych w Polsce, a od 1990 r. Dyrektora Krajowego Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce. Jest też wiceprzewodniczącym Komisji ds. Dialogu z Judaizmem Episkopatu Polski. W marcu 1991 r. zostaje mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Płockiej.
19 marca 1992 r. Jan Paweł II powierza mu godność Biskupa Toruńskiego w nowoutworzonej Diecezji Toruńskiej, którą kanoniczne ks. Andrzej Suski obejmuje 25 marca. 31 maja odbywa się jego ingres do katedry św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Toruniu.
W 1996 r. zostaje wybrany przewodniczącym Komisji Duchowieństwa Episkopatu Polski (ponownie wybrany na tę funkcję w 2001 r.) W 1998 r. zostaje odznaczony przez Radę Miejską w Lubawie tytułem "Honorowy Obywatel Miasta Lubawy". 1 października 1999 r. jako przedstawiciel Episkopatu Polski bierze udział w Synodzie Biskupów w Rzymie. W 2002 r. wchodzi w skład Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja. Od października 2007 r. członek Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski.
Wielki miłośnik Torunia, zaangażowany w tworzenie dobrych relacji między Kościołem, miastem i UMK. Znany z wielkiej troski o toruńskie obiekty sakralne i zachowanie ich historycznej wartości. Jego zasługą jest podniesienie kościoła śś. Janów do godności katedry, najważniejszego kościoła w mieście i diecezji. Był jednym z inicjatorów uporządkowania i upamiętnienia cmentarza żydowskiego przy ulicy Antczaka. Aktualnie przy jego wsparciu powstaje w Toruniu Muzeum Diecezjalne, gdzie będą prezentowane pamiątki sakralne Torunia. Współorganizator cyklu konferencji Colloquia Torunensia, poświęconych współczesnym problemom teologicznym i społecznym - nawiązania do idei toruńskiego Colloquium Charitativum z 1645 r. Pierwsze spotkanie zostało zakończone ponownym, symbolicznym pogrzebem ekumenicznym Anny Wazówny.
Inicjator utworzenia w 1993 r. Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu i Wydziału Teologii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Jeden z głównych "autorów" wizyty Jana Pawła II w Toruniu i precedensowego w historii spotkania w auli UMK rektorów szkół wyższych w Polsce.
Gorący propagator dzieł charytatywnych, pierwszym dekretem biskupim utworzył toruński oddział Caritas. Dzisiaj są już w Toruniu 3 ośrodki, świadczące pomoc materialną, edukacyjną i wychowawczą setkom ubogich torunian. Patronował i wspierał powstanie Hospicjum "Światło", Centrum Dialogu Społecznego, burs szkolnych (Brodnica, Grudziądz, a dla młodzieży studiującej Przysiek) oraz "okna życia" dla noworodków porzucanych przez matki.
Aktywnie włącza się w życie Torunia, wspiera wiele inicjatyw samorządowych, bierze udział w uroczystościach miejskich i osobiście przewodniczy mszom św. podczas obchodów Święta Miasta. Nieustannie promuje Toruń w życiu kościoła powszechnego, w homiliach i korespondencji ze Stolicą Apostolską.
Odznaczony m.in. Missio Reconciliationis (Misja Pojednania) - wyróżnieniem nadawanym osobom zasłużonym dla dzieła pojednania, działającym na rzecz porozumienia między narodami, przedstawicielami różnych kultur i różnych środowisk.

Wieloletni Duszpasterz Akademicki w Toruniu, pełniący posługę, która w tradycji polskich uniwersytetów jest obecna od bardzo wielu lat. Dzięki jego działalności Toruń należał przez długi okres do miast szczycących się istnieniem na jego terenie jednego z najbardziej znanych i poważanych duszpasterstw akademickich w Polsce. W wielu polskich kręgach intelektualnych słowo "Toruń" kojarzono wówczas z nazwiskiem ojca. Tysiące torunian w latach 1963-1988 słuchały w Kościele Akademickim homilii głoszonych przez ojca. Dawały one wielu ludziom oprócz wartości religijnych także zrozumienie procesów społeczno -politycznych zachodzących w kraju.
Rektor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika prof. dr hab. Jan Kopcewicz w swoim uzasadnieniu do wniosku o przyznanie honorowego obywatelstwa pisze, że ojciec Wołoszyn charakteryzował się zawsze realizmem i dystansował się od wszelkich zachowań emocjonalnych. Niejednokrotnie w czasie "Solidarności" i stanu wojennego publicznie wyrażał dezaprobatę dla działań zbytnio radykalnych, przestrzegał przed nienawiścią, zadziornością, tryumfalizmem oraz sprzeniewierzaniem się etosowi "Solidarności".
Zapraszanie do Torunia intelektualistów i uczonych, duchownych i świeckich, ludzi sztuki, polityków, dziennikarzy i publicystów było tą formą działalności, której o. Wołoszyn poświęcił najwięcej serca. Wizyta w Toruniu takich osób jak np. Karol Wojtyła, Jerzy Turowicz, Józef Tischner, Władysław Hasior, Stefan Kisielewski, Jan Twardowski świadczą, jak bardzo niekwestionowanym musiał być autorytetem. Dzięki działalności o. Wołoszyna powstał w Toruniu i istniał tu przez lata silny oraz dynamiczny ośrodek intelektualny, znany i ceniony w całej Polsce.
O. Władysław Wołoszyn działał w Toruniu w trudnych latach 1963-1988, tj. w okresie wielkich napięć społecznych i przełomów politycznych. Jego obecność w Toruniu, jak pisze prof. Kopcewicz, pomogły społeczności miasta i Uniwersytetu przejść z godnością tak trudne momenty jak: marzec 1968, czy grudzień 1981 roku. Szczególnie wpływ Jego osobowości zaznaczył się w okresie stanu wojennego, gdy zaangażował się w ścisłą współpracę z władzami Uniwersytetu w celu ochrony pracowników i studentów oskarżanych niesłusznie o działalność antypaństwową.
Działalność ojca Wołoszyna odegrała dużą rolę w kształtowaniu atmosfery Torunia tamtych lat. Jego olbrzymi autorytet, jak podkreśla rektor UMK, spowodował, że stał się niekwestionowanym przywódcą duchowym kilku generacji torunian.

Urodzony we Lwowie w 1916 r. prof. Artur Hutnikiewicz, mieszkał w Toruniu od 1946 r., kiedy objął stanowisko starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na UMK. Przeszedł wszystkie szczeble kariery uniwersyteckiej: doktoryzował się w 1948 r. rozprawą o twórczości Żeromskiego, w 1962 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1973 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1956-58 był prodziekanem Wydziału Humanistycznego, do 1968 r. kierownikiem Katedry Literatury Polskiej XX w., następnie w latach 1973-86 kierownikiem Zakładu Historii Literatury Polskiej, a od 1980 r. do 1986 r. dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej.
Przez wiele lat działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu, w Radzie Naukowej Instytutu Badań Literackich oraz w Komitecie Nauk o Literaturze PAN. Był też członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza oraz Towarzystwa im. Stefana Żeromskiego. W 1993 r. wstąpił do reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.
W swoim dorobku miał ponad 200 rozpraw i esejów, m.in. studium "Żeromski i naturalizm", rozprawę "Twórczość literacka Stefana Grabińskiego (1887-1936)", wielokrotnie wznawianą monografię "Stefan Żeromski" oraz kompendium wiedzy o literaturze XX w. "Od czystej formy do literatury faktu". W późniejszych latach ukończył książkę o literaturze polskiej w latach 1918-1945. Krytycznie nastawiony do rzeczywistości powojennej, nie był ulubieńcem peerelowskich władz. Kilkakrotnie zabierano mu paszport, odmawiano prawa wyjazdu z kraju, cenzurowano teksty.
Wykształcił w Toruniu 450 magistrów filologii polskiej, 12 doktorów i 8 doktorów habilitowanych. Uwielbiał uczyć. Mimo przejścia na emeryturę, przez wiele lat prowadził wykład monograficzny dla studentów. Jego nazwisko wymienił wśród najbardziej znaczących dla polskiej nauki Jan Paweł II podczas pobytu na toruńskim UMK w czerwcu 1999 r. Prof. Hutnikiewicz zmuszony po studiach do opuszczenia ukochanego Lwowa, zawsze podkreślał swoje ogromne przywiązanie do Torunia, o którym mawiał: "moje małe miejsce na ziemi, mój dom".

Profesor Marian Biskup urodził się 19 grudnia 1922 roku w Inowrocławiu. Po wojnie na stałe zamieszkał w Toruniu. Jest autorem wielu książek i artykułów o historii Torunia i jego wybitnych mieszkańcach, przede wszystkim o Mikołaju Koperniku. Niestrudzony badacz materiałów źródłowych historii Pomorza, Zakonu Krzyżackiego i Torunia. Imponujący jest zakres jego działalności naukowej i redakcyjnej, m.in. kierowanie jednym z najlepszych periodyków historycznych w Polsce - "Zapiskami Historycznymi". Dzięki niemu powołano do życia m.in. Olimpiadę Historyczną. Od 1991 r. jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności.Jego życie i kariera zawodowa są nierozerwalnie związane z Toruniem. Studia magisterskie na UMK - 1949-52, nauczyciel w toruńskiej szkole średniej - 1947-51, przez 15 lat pracował na UMK - 1957-72, docent - 1958, prof. nadzwyczajny - 1961; prof. zwyczajny Zakładu Historii średniowiecznej. Od 1955 r. działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu, w 1965 r. został sekretarzem generalnym TNT, w 1983 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Naukowego w Toruniu.Przyznanie tytułu poprzedziła jednomyślnie przyjęta uchwała Kapituły Honorowych Wyróżnień Miasta Torunia, w której wskazano na wybitne zasługi Prof. Biskupa w rozsławieniu Torunia w kraju i za granicą w wielu książkach i artykułach o historii miasta, nieoceniony wkład w popularyzację wielowiekowego dorobku Torunia, wychowywanie wielu pokoleń młodzieży w duchu poszanowania rodzimej historii oraz uznanie Profesora za autorytet moralny i naukowy.

16 stycznia 1998 r. Rada Miasta Torunia podjęła jednomyślnie uchwałę o nadaniu tytułu honorowego obywatela miasta Torunia Papieżowi Janowi Pawłowi II. Jest to najwyższy dowód uznania i wyróżnienie, jakie mieszkańcy grodu Kopernika mogli przyznać osobistości o szczególnych zasługach i autorytecie.
Dla torunian, tak jak dla wszystkich Polaków Jan Paweł II jest najwyższym autorytetem moralnym i duchowym we współczesnym świecie. Radni uzasadnili swą decyzję uznaniem m.in. "dla propagowania i rozwijania ekumenicznego dialogu i porozumienia między ludźmi, narodami, wyznaniami, tak nam bliską, bo zakorzenioną w historii i tradycji Torunia, kontynuowanej współcześnie przez kościół lokalny, władze miasta, uczelnie wyższe i wspólnotę lokalną, a objawiającą się w Rozmowach Toruńskich - kontynuacji Colloquium Charitativum, otwartych wykładach, we wspólnym tworzeniu dzieł miłosierdzia - Centrum Caritas im. Matki Marii Karłowskiej itp."
Aby prosić papieża o przyjęcie tej godności, do Rzymu pojechała ponad 650 osobowa delegacja lokalnych władz, duchowieństwa, środowisk akademickich, twórczych, biznesowych i innych oraz mieszkańców Torunia i Diecezji Toruńskiej. Papież spotkał się z delegacją 19 lutego 1998 r. na specjalnej, trwającej 1,5 godziny audiencji. Działo się to dokładnie w 525 rocznice urodzin Mikołaja Kopernika, którego kopia portretu była jednym z darów od torunian. - Sprawiliście mi wielka radość tymi odwiedzinami, bo ziemia toruńska, a zwłaszcza miasto Toruń są mi znane i drogie - odpowiedział Jan Paweł II. Przybliża mi to miasto przede wszystkim postać wielkiego jego syna - Mikołaja Kopernika (...) jest on obecny w świadomości wszystkich Polaków, a zwłaszcza mieszkańców Torunia poprzez uniwersytet, który nosi jego imię. Od dzisiaj czuję się jeszcze bardziej związany z tym miastem i z wami."
Związki Jana Pawła II z Toruniem datują się jeszcze z czasów, kiedy kardynał Karol Wojtyła odwiedzał tu swą rodzinę. W 1971 r. w toruńskim kościele p.w. św. Józefa udzielił ślubu Kazimierze i Markowi Wiadrowskim Do dziś mieszkają tu dzieci i żona jego kuzyna, z którymi utrzymuje żywy kontakt.
Toruń zawdzięcza papieżowi bardzo wiele. 25 marca 1992 r. na mocy bulli "Totus Tuus Poloniae Populus" Jan Paweł II powołał diecezję toruńską, która jest kontynuatorką wielowiekowych tradycji diecezji chełmińskiej. W Zakopanem w czerwcu 1997 r. beatyfikował Matkę Marię Karłowską - założycielkę zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej. Centrum Caritas jej imienia stanowi dar serca torunian dla papieża Polaka. Imię Jana Pawła II nosi szkoła podstawowa nr 13. Torunianie zawsze żywo uczestniczyli w papieskich pielgrzymkach. Tym razem mieli okazję gościć go w swym mieście, o którym papież miał kiedyś powiedzieć, że jest mu "po Krakowie najbliższym".