W 1806 roku wojska Napoleońskie zajęły Toruń. Trzy lata później zostaje on przyłączony do Księstwa Warszawskiego. W wyniku oblężenia rosyjskiego 1813 roku miasto uległo bardzo poważnym zniszczeniom. Po Kongresie Wiedeńskim 1815 roku Toruń wrócił do Prus i po 1818 roku przekształcono go w twierdzę nadgraniczną. Skutkiem tego było wybudowanie nowych fortyfikacji i wyburzenie części domów, kościołów a także ratusza nowomiejskiego w 1818 roku. Twierdzę Toruńską w 1871 roku podniesiono do rangi I klasy. Podjęte w związku z tym inwestycje przekształciły miasto w jedną z większych fortec europejskich. W tym też czasie powstały przedmieścia Bydgoskie (dzielnica urzędnicza), Chełmińskie, Jakubskie; przyłączone zostało Mokre. Szybki rozwój miasta spowodował wzrost liczby mieszkańców. W 1906 roku było ich 46 tysięcy. Koncentrował się tu handel zbożem i drzewem.
Po powrocie w 1920 roku Torunia do niepodległej Polski stał się on stolicą Województwa Pomorskiego. W latach międzywojennych nastąpił rozwój miasta i znaczny wzrost liczby mieszkańców : 1921r. - 39.000, 1936r. - 64.000, 1939r. - 78.000. W 1936 roku na skutek rozwoju urbanistycznego miasta przyłączono do niego lewobrzeżne osiedla Podgórz i Rudak.
Podczas działań wojennych 1939 roku Toruń nie uległ zniszczeniu, wysadzone zostały jedynie mosty na Wiśle. Natomiast polityka okupanta hitlerowskiego poprzez represje, egzekucje i wywózki do obozów koncentracyjnych ponownie doprowadziła do regresu miasta. Liczyło ono wówczas 62 tysiące mieszkańców.
Także działania wojenne 1945 roku nie spowodowały większych zniszczeń miasta. Po wojnie z powodu nikłych wpływów lewicowych w mieście i jego inteligenckiego charakteru władze komunistyczne przeniosły Urząd Wojewódzki do Bydgoszczy, jako silnego ośrodka robotniczego. Decyzja ta wpłynęła na regres w rozwoju powojennego Torunia.
Natomiast decyzja o powołaniu Uniwersytetu Mikołaja Kopernika dekretem z dnia 24 sierpnia 1945 roku była bardzo korzystna dla miasta. Zorganizowany on został dzięki przybyłym tu pracownikom Uniwersytetu Stefana Zdjęcie. Batorego z Wilna i Uniwersytetu Jana Kazimierza ze Lwowa. Niedługo potem UMK jako gniazdo reakcjonizmu został poddany kontroli władz politycznych, co zahamowało jego rozwój na pewien czas. Wprowadzenie ustroju socjalistycznego doprowadziło do nacjonalizacji przemysłu i likwidacji opozycji. Z drugiej jednak strony szybka industrializacja miasta, wybudowanie wielu zakładów sprawiło, że Toruń należał do 25 największych ośrodków przemysłowych w Polsce. Wzrastała także ilość mieszkańców, w roku 1950 Toruń miał ich 80 tysięcy, dziesięć lat później 105 tysięcy. W 1996 roku ilość mieszkańców przekroczyła 220 tysięcy.
1975 rok był dla Torunia ważnym momentem, ponieważ w tym właśnie roku ponownie stał się on miastem wojewódzkim. Niestety lata prosperity miały się ku końcowi, gospodarka socjalistyczna przeżywała coraz większe problemy. Uniemożliwiło to w znaczący sposób odbudowę wielu zaniedbań z lat poprzednich.
Współczesny Toruń to jedno z najsilniejszych miast regionu. Powoli po wielu latach Toruń powraca do siły i znaczenia jakie miał w Polsce przez wiele wieków. Skarbem mojego miasta jest Starówka, należy ona do najlepiej zachowanych zespołów budownictwa mieszczańskiego w kraju i na świecie.

Świadectwem uznania dla Grodu Kopernika jest wpisanie go w grudniu 1997 roku na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO. Przyczyni się to niewątpliwie do rozsławienia miasta na całym świecie. Jednak Toruń to nie tylko zabytki. Znajduje się tu wiele galerii i muzeów, festiwal „KONTAKT” co roku gromadzi rzesze miłośników teatru z całego świata.