Zabytki
Grudzień 1997 roku będzie jedną z najważniejszych dat w historii współczesnego Torunia. W tym właśnie miesiącu w Neapolu podjęto decyzję o wpisaniu miasta Kopernika na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO.
"Kościół Katedralny Pod Wezwaniem Św. Janów" - Kościół parafialny wznoszony był od połowy XIII wieku, aż do końca XV wieku. Kościół jest pod dwoma wezwaniami. Pierwsze św. Jana Chrzciciela zawdzięcza drewnianej świątyni ze Starego Torunia, która razem z lokowanym tam miastem przeniesiona została w 1236 roku na obecne miejsce. Drugim wezwaniem jest św. Jan Ewangelista. Od początku świątynia i okalający ją plac były centrum życia politycznego i gospodarczego miasta. Do 1518 roku w świątyni tej odbywały się wybory do władz miejskich. W okresie reformacji, w 1530 roku świątynia znalazła się w rękach protestantów, ale w 1583 roku do użytkowania świątyni dopuszczono również katolików. W 1596 roku cały kościół przejęli Jezuici i od tej pory służył on wyłącznie katolikom. W 1935 roku dekretem papieskim podniesiono go do rangi Bazyliki Mniejszej. W 52 metrowej wieży zawieszono w 1500 roku drugi co do wielkości w Polsce (po wawelskim Zygmuncie) dzwon „Tuba Dei” (Trąba Boża) o wadze 7238 kg.
"Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny" - Jeden z najpiękniejszych kościołów nawowych Polski północnej. Budowany był od 1343 roku do końca wieku XIV. Jest to kolejny kościół wybudowany w tym miejscu dla zakonu Franciszkanów. Od strony północnej do świątyni przylegały zabudowania klasztorne. W okresie reformacji klasztor stracił swoje znaczenie i opustoszał. Najpierw przekazany radzie miasta został kościół a dwa lata później w 1559 roku klasztor. Po pracach adaptacyjnych zabudowania klasztorne przekazano gimnazjum protestanckiemu, a kościół służył ewangielikom ze Starego Miasta. Po tumulcie toruńskim wrócił do katolików i został przekazany Bernardynom. W 1821 roku po kasacie zakonu budynki klasztorne przeszły na własność miasta i zostały rozebrane. Świątynia klasztorna przypadła najpierw parafii Św. Jana a po remoncie z lat 1825-1830 roku służyła podmiejskiej parafii Św. Wawrzyńca. Usamodzielniona w 1852 roku pełni funkcję kościoła parafialnego dla przedmieścia Chełmińskiego i części Bydgoskiego.
"Kościół Ducha Świętego" - Początki budowy późnobarokowego kościoła wiążą się z tumultem toruńskim w 1724 roku, po którym protestanci utracili świątynię NMP. Dopiero w 1756 roku oddano do użytku trójnawowy kościół pod wezwaniem Św. Krzyża. Został on pobudowany na miejscu sześciu spalonych domów. Autorem ołtarza głównego z 1756 roku był Jan Antoni Langenhahn. 64 metrową wieżę dobudowano dopiero w latach 1897-1899r. Zabytkowe organy skonstruował Fryderyk Rudolf Dalitz z Gdańska. Niestety spłonęły one podczas pożaru w 1989 roku. Dopiero w czerwcu 1945 roku kościół przejęty został przez księży Jezuitów. Od tamtej pory do dziś służy studentom i pracownikom naukowym.
"Kościół Św. Jakuba" - Zbudowana w latach 1309-1424 gotycka świątynia służyła parafii Nowego Miasta i zarazem była kościołem zamkowym. Przed kościołem murowanym w tym narożniku Rynku Nowomiejskiego stał kościółek drewniany służący tylko zamkowi krzyżackiemu. W roku 1309 z inicjatywy zakonu kamień węgielny pod budowę nowej świątyni położyl biskup Chełmiński Herman. Formalną opiekę nad kościołem sprawował zakon lecz w 1345 roku przekazał ją cystersom. Kolejno opiekę nad świątynią wypełniały benedyktynki (od 1425 roku), które w 1456 roku przekazały ją radzie miejskiej. Od 1557 do 1667 roku kościół służył protestantom a potem zakonowi benedyktynów. Po kasacie zakonu w 1832 roku kościół pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła pełnił funkcję fary nowomiejskiej.
"Dawny Zbór Ewangelicki Trójcy Świętej" - Neoromański budynek świątyni zaprojektowany został przy współpracy jednego z najwybitniejszych architektów niemieckich Karla Friedricha Schinkla. Aż do końca pierwszej wojny światowej służył on luteranom a w latach międzywojennych zamieniony został na cerkiew prawosławną. Po drugiej wojnie światowej urządzono w nim magazyny. Odnowiony został w 1994 roku.
"Zamek Krzyżacki" - Usytuowany na szczątkach wczesnośredniowiecznego grodu zamek toruński był siedzibą komtura i jedną z najstarszych budowli militarnych w państwie krzyżackim. Wciskał się on klinem między Stare a Nowe Miasto, będąc najważniejszym elementem fortyfikacji obronnych średniowiecznego miasta. Zamek wznoszony był etapami od 1236 roku przez ponad 200 lat. W początkowej fazie był drewniany a od połowy XIII wieku murowany. Zbudowany był na planie podkowy otwartej od strony Wisły. Zespół zamkowy składał się z zamku górnego, otaczającego go międzymurza oraz przedzamczy. W skład zamku górnego wchodziły dwuskrzydłowy budynek mieszkalny konwentu krzyżackiego z kaplicą oraz potężna ośmioboczna wieża obronna. Funkcje obronne pełniła też znajdująca się w zachodniej części murów brama wjazdowa zbudowana w formie baszty. Po wybuchu wojny trzynastoletniej 8 lutego 1454 roku zamek został zdobyty przez mieszczan toruńskich i rozebrany. Do czasów współczesnych dotarły tylko ruiny zamku i zachowane w dobrym stanie gdanisko.